15.7.15

wiersz o pewnym kocie (plus posłowie)

Oto wiersz o pewnym kocie,
który się lubował w złocie.
Kochał złoto od kołyski,
mleko pił ze złotej miski,
a gdy przyszła mu ochota
łapał myszy (też ze złota).
Kot się nosił po parysku,
złotą fajkę trzymał w pysku,
i z tej fajki na życzenie
puszczał kółka jak pierścienie,
szczerozłote i z diamentem!
To doprawdy niepojęte.
Kot miał złoty dom po dziadku,
który dostał kiedyś w spadku,
i samochód pozłacany
mechanicznie napędzany.
Dwa obrazy miał po mamie,
oba w pięknej złotej ramie,
było także coś po babci:
para szczerozłotych kapci.
Kot się spierał z każdym o to,
że się w życiu liczy złoto
i bez złota żyć głupota.
Takie było kredo kota.
Pewnej środy lub soboty
wzięło kota na wymioty,
dostał kaszlu i gorączki.
Ściągnął sygnet i obrączki,
schował wszystko do szuflady,
bo już był naprawdę blady,
złoty kolczyk wyjął z uszka
i położył się do łóżka.
Leżał siedem dni i nocy,
aż zawołał „Miau, pomocy!
Chcę czułości dla odmiany!"
Lecz milczały złote ściany.
Kot zrozumiał, chodzi o to,
że nie poda lekarstw złoto,
i choć się przepięknie świeci,
po lekarza nie poleci.
Tyle moich słów na blogu.
Koniec bajki (dzięki Bogu) ;).




8 komentarzy:

  1. Dziękuje,że dzielisz się z nami swoim talentem. Życzę Ci dużo weny twórczej:).Kamila

    OdpowiedzUsuń
  2. Jedwabiste ;-) Czyzby teaser rommservice'owej książki ?;-)

    OdpowiedzUsuń
  3. Jako kociolubna osoba powiem : miautastic !

    OdpowiedzUsuń
  4. Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Jesteś Mistrz... wiesz o tym, prawda?:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Rewelacja! Kotki pewnie też własnoręcznie stworzone:-) To się nazywa być samowystarczalnym:-)A.

    OdpowiedzUsuń